Ιστορία

Η «ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ» ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΓΙΑ
Του Δημήτρη Σπ. Τσερέ






"1. Η αρχή και τα πρώτα γήπεδα
Η ιστορία, μάς λένε οι ιστορικοί, αρχίζει απ’ τη χρονική στιγμή, που έχουμε γραπτές μαρτυρίας. Επομένως και η ιστορία του Α.Ο. Πλαγιάς αρχίζει από τη στιγμή που αναγνωρίστηκε ως σωματείο και εγγράφηκε στα οικεία βιβλία του Πρωτοδικείου Λευκάδας, το 1990.
Πριν από τον ιστορία όμως υπάρχει η προϊστορία. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η «προϊστορία» του Α.Ο. Πλαγιάς, δηλαδή η ποδοσφαιρική δραστηριότητα στο χωριό μας πριν από την επίσημη αναγνώριση του σωματείου μας.
Το ποδόσφαιρο στην Πλαγιά μέχρι το 1958 περίπου ήταν εντελώς άγνωστο. Ο πρώτος που άρχισε να ασχολείται μ’ αυτό και να μας «μπλέκει»  και τους υπόλοιπους ήταν ο Γεράσιμος Δημόκας του Δημητρίου, γεννημένος το 1944. Ο Γ. Δ. ήταν τότε μαθητής του Εξαταξίου Γυμνασίου Λευκάδας. Εκεί μυήθηκε στα ποδοσφαιρικά. Η Λευκάδα είχε δύο ομάδες, το Λευκάτα και τον Τηλυκράτη, μεταξύ των οποίων υπήρχε η γνωστή τοπική αντιπαλότητα που «χώριζε» την πόλη στα δύο. Ο ίδιος ήταν φανατικός «λευκατικός». Παράλληλα, από τις εφημερίδες (TV δεν υπήρχε, ραδιόφωνο είχαν ελάχιστοι) ο κόσμος μάθαινε για τις μεγάλες ομάδες και χωριζότανε σε «ολυμπιακούς» (η πλειοψηφία), «παναθηναϊκούς» (ακολουθούσαν κατά πόδας τους «ολυμπιακούς») και σε «αεκτζήδες» (λιγότεροι από τους προηγούμενους). Κανένας όμως από μας δεν είχε δει την ομάδα που υποστήριζε! Η φαντασία αναπλήρωνε την έλλειψη αυτή και φυσικά μεγαλοποιούσε τα πράγματα! Οι παίκτες μας φάνταζαν, στα παιδικά μας μάτια, υπεράνθρωποι.
Το 1958 λοιπόν υπό την «ηγεσία» του Γ.Δ. αρχίσαμε να μυούμαστε στα του ποδοσφαίρου. Όπως κατάλαβαν ήδη όσοι έχουν γνώση της ανθρωπογεωγραφίας του παλιού χωριού, ο πρώτος πυρήνας των ποδοσφαιρόφιλων ήταν η κεντρική «συνοικία» του χωριού γύρω από τον Άγιο Δημήτριο. Για μπάλα είχαμε λαστιχένια τόπια, μεγέθους στο ½ της σημερινής μπάλας (στην καλή περίπτωση) αλλά συνήθως ακόμα μικρότερα. Πού παίζαμε; Οι σημερινοί νέοι θα πουν ότι τους κοροϊδεύουμε! Παίζαμε πολλές φορές στην απάνω (τη νότια) αυλή του σπιτιού του Νίκου Καταγή και του Βίτη Μωραϊτη. Διαστάσεις 20x5 περίπου! Δυο-δυο, τρεις-τρεις, όσοι μαζευόμαστε από τα παιδιά της γειτονιάς! Και πολλές φορές ξυπόλυτοι. Κλωτσάγαμε τόπι μαζί με χαλίκια ή πέτρες, ματώναμε αλλά συνεχίζαμε! Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν το τόπι μετά από κάποιο δυνατό σουτ καρφωνόταν στο παλούκι κάποιας από τις γύρω φράχτες! Ήταν τέτοια η λύσσα μας όμως που συνεχίζαμε να κλωτσάμε το σπασμένο υπόλειμμα! Όταν δεν είχαμε τόπι, κλέβαμε αυγά από τις κότες του σπιτιού μας, τα «εξαργυρώναμε» στο μαγαζί και αγοράζαμε ένα μικρό τοπάκι!



Στα πρώτα χρόνια είμασταν χωρισμένοι σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς και παίζαμε έτσι χωρισμένοι. Ο Γ.Δ. , αρχηγός των Παναθηναϊκών, είχε δώσει ονόματα σε όλους μας. Όχι μόνο στους δικούς του (Λινοξυλάκης, Νεμπίδης, Μανταλόζης, Γεωργιάδης, Τζουνάκος, Αγγελόπουλος) αλλά και σε μας τους Ολυμπιακούς (Σιδέρης, Στεφανάκος, Υφαντής Παπάζογλου, Ιωάννου).
Καλύτερο και μεγαλύτερο ήταν το «γήπεδο» της μάντρας του Αγίου Δημητρίου μπροστά από την «αντρική» πόρτα του Ναού. Εκεί παίζαμε περισσότεροι και όχι μόνο από τη γειτονιά μας. Εδώ όμως παραμόνευαν δύο μεγάλοι κίνδυνοι. Ο ένας ήταν όταν η μπάλα (πολύ συχνά) έπεφτε κάτω από τη μάντρα στις σκεπές των σπιτιών των Ντοβαίων, οπότε ο μπαρπα-Γιάννης ο Ντόβας (ο ανεπανάληπτος «Καρκαγιάννης») την άρπαζε, την έκρυβε και δεν μας τη επέστρεφε παρά τα επίμονα παρακάλια μας και, ενίοτε, τις απειλές μας! Ο άλλος ήταν ο φόβος του παπά, του γιγαντόσωμου Χριστόφορου Ζαρκαδούλα, που μας απαγόρευε να παίζουμε στη μάντρα και αλλοίμονο σε όποιον έπεφτε στα χέρια του. Όταν τον βλέπαμε να καταφθάνει, τα παρατάγαμε και, εν ανάγκη, πηδούσαμε και από τη μάντρα!


Όσο «προοδεύαμε» όμως, τόσο μεγάλωναν και οι απαιτήσεις μας για καλύτερο γήπεδο. Και έτσι ανακαλύψαμε το επόμενο γήπεδο. Ήταν ένα χέρσο χωράφι, ιδιοκτησίας οικογένειας Πάνου Μαχαλιώτη (προς τιμή της, η οικογένεια δεν μας ενόχλησε καθόλου), κάτω (βόρεια δηλαδή) από το «κλείσμα» (δηλαδή το μεγάλο περιφραγμένο κτήμα με ελιές) του Γόλια (=Γρηγορίου) Κοκόλη του Γεωργίου. Οι διαστάσεις του ήταν 35-40 περίπου στο μήκος και το (μεγαλύτερο) πλάτος του περί τα 25 μέτρα (Στη μία άκρη το πλάτος δεν ήταν ούτε 15 μέτρα!). Το έδαφος ήταν κάτι σαν σκληρός πηλός και ελαφρά επικλινές προς τα δυτικά αλλά για μας αυτά  τα ελαττώματα ήταν λεπτομέρειες ασήμαντες μπροστά στις άθλιες συνθήκες που αφήναμε πίσω μας. Να συμπληρώσω ότι μέσα στο γήπεδο ήταν φυτρωμένες πολλές μικρές αγραπιδιές, που τις εξολόθρευσε ο Ανδρέας Λιάλιος με τον γκασμά του, γεμίζοντάς μας με απέραντη χαρά για την επέκταση του «γηπέδου» μας.
Όταν ξυπνήσαμε για τα καλά και αυξήθηκε ο αριθμός των «ποδοσφαιριστών», είδαμε ότι χρειαζόμαστε ένα γήπεδο που να χωράει πάνω από 14 αγωνιζόμενους. Μόνο το οροπέδιο της Σώσης (έτσι το προφέραμε) ικανοποιούσε τη φιλοδοξία μας αυτή. Ήταν αρκετά μεγαλύτερο και είχε χορτάρι! Βέβαια είχε και αρκετές λακκούβες (έργα των αδέσποτων γουρουνιών), πέτρες (που δεν μπόρεσε να τις εξολοθρεύσει η βαριοπούλα του Ανδρέα Λιάλιου) και αρκετές «γελαδοβουνιές» - παγίδες για όποιον παίχτη είχε την ατυχία να τσουλήσει απάνω της (Και το χειρότερο ήταν, όταν η τσουλήθρα οφειλόταν σε επιδέξια τρίμπλα που έφαγε!).
Ανάφερα, σε χρονολογική σειρά, τα τέσσερα σημαντικότερα κατά τη γνώμη σημεία ποδοσφαιρικής δράσης. Αλλά είναι γνωστό ότι στις μικρές αυλές κάθε γειτονιάς βρίσκονταν πάντα κάποιοι πιτσιρικάδες να κλωτσάνε το τόπι προκαλώντας συνήθως την οργή των μεγαλύτερων για τη φασαρία και τις ζημιές που προκαλούσαν.


1 ΦΩΤΟ: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη Σώση το 1966 κατά πάσα πιθανότητα. Οι ηλικίες κυμαίνονται ανάμεσα στα 18 και στα 12 έτη. Είμαστε μαζεμένοι όλοι όσοι βρεθήκαμε στη Σώση, ώστε να βγει μια «ενδεκάδα»! Δεν πρόκειται δηλαδή για κανονικά ενδεκάδα με παίκτες που παίζουν σε καθορισμένες θέσεις. Μετά τη φωτογραφία χωριστήκαμε και παίξαμε μεταξύ μας. Βλέπουμε προς το Νότο και πίσω μας (δηλαδή βόρεια) είναι το μικρό τσουγκανάκι, που δίνει την εντύπωση γεμάτης εξέδρας! Εικονίζονται, όπως κοιτάζουμε από αριστερά προς τα δεξιά:
ΟΡΘΙΟΙ: Τσερές Δημήτρης (Τάκης) του Σπύρου, Καταγής Δημήτρης του Γεωργίου, Λιάλιος Ανδρέας του Ζώη, Καταγής Γιάννης του Νίκου, Καπογεωργάκης Κώστας του Θανάση, Τσερές Χρήστος του Ζώη.
ΚΑΘΙΣΤΟΙ: Κολοκύθας Τάκης του Κων)νου, Κολοκύθας Γιώργος του Ζώη, Κώτσης Φώτης του Κώστα, Μωραϊτης Γρηγόρης του Γιάννη και Σκλήβας Αποστόλης του Τάσου.

Στη Σώση. Πιθανότατα το 1975. Καθώς βλέπουμε από αριστερά προς τα δεξιά: Τσερές Δημήτρης (Τάκης), Μωραϊτης Γρηγόρης του Γιάννη.
Στη Σώση. Πιθανότατα το 1975. Καθώς βλέπουμε από αριστερά προς τα δεξιά: Πανταζής Πάνος (Κόκκινος), Τσερές Δημήτρης (Τάκης), Καταγής Πάνος του Στάθη


Χρειαζόταν βέβαια μεγάλη κινητοποίηση για να οργανωθεί μια συνάντηση στη Σώση. Από τη μάντρα ξεκινούσε μια ομάδα με τη μπάλα μαζί της. Αυτή αποτελούνταν από τους παίκτες του κεντρικού χωριού και του Πέρα χωριού, που είχαν ειδοποιηθεί με ειδικό απεσταλμένο από νωρίτερα ότι το «απόγιομα έχει αγώνα». Από τα Πανταζέϊκα και τα Βερυκέϊκα ανηφόριζε η άλλη που είχε ειδοποιηθεί κι αυτή με ειδικό αγγελιοφόρο. Από τα Φραγκογιανέϊκα ξεκινούσαν ο Γάκιας και ο Κόκκινος που βίγλιζαν να δουν αν ανηφορίζουμε στη Σκάλα για να ξεκινήσουν.

2. Η «ηρωϊκή» γενιά
Στην αρχή «κλωτσάγαμε» οι εξής:
Γεράσιμος Δημόκας του Δημητρίου
Ζώης Καταγής του Νίκου
Θωμάς Κολοκύθας του Ζώη
Δημήτριος Τσερές του Σπυρίδωνος
Αριστείδης Κοκόλης του Δημητρίου
Κώστας Καπογεωργάκης  του Αθανασίου
Γιάννης Καταγής του Νίκου
Γιάννης Κολοκύθας του Πάνου
Ανδρέας Λιάλιος του Ζώη
Γιάννης Παλιογιάννης του Σπυρίδωνος (Σούρας)
Ζώης Παλιογιάννης του Νίκου (Τζαμαρίας)
Με την πάροδο του χρόνου άλλοι αποσύρονταν και καινούργιοι έρχονταν. Έτσι προστέθηκαν στους πιστούς του αθλήματος (αρχίζοντας από το Πέρα χωριό και προχωρώντας κατά συνοικία για να μη χάσω τη σειρά) οι:
Πατρίκιος Χρήστος του Πάνου
Καλογεράκης Χρήστος του Δημητρίου
Κοκόρης Δημήτριος του Κώστα
Σπανός Παναγιώτης του Στράτου
Γενάρης Φώτης του Πάνου
Μωραΐτης Ιωάννης του Παναγιώτη
Καταγής Ιωάννης του Αποστόλου
Τσαϊκος Σπύρος του Νικολάου
Περιστέρης Μήτσος του Νικολάου
Ηρακλής(=Μπέμπης)  Κοκόλης του Ηρακλή
Καταγής Δημήτριος του Γεωργίου
Κολοκύθας Γεώργιος του Ζώη
Καταγής Πάνος του Ευσταθίου
Μωραΐτης Γρηγόριος του Γιάννη
Κώτσης Φώτης του Κων)νου
Τσερές Χρήστος του Ζώη
Δημόκας Πάνος του Στράτου
Κώτσης Τάσος του Κων)νου
Παξινός Άγγελος του Νίκου
Πανταζής Κώστας του Στάθη
Πανταζής Γάκιας του Γρηγορίου
Πανταζής Πάνος του Γρηγορίου
Βερύκιος Ζώης του Αθανασίου
Βερύκιος Στάθης του Αθανασίου
Βερύκιος Γεώργιος του Γιάννη.
Η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών που έχω αναφέρει είναι γεννημένοι ανάμεσα στο 1945-1955. Αυτοί αποτέλεσαν την πρώτη φουρνιά. Την «ηρωϊκή». Αν μου ξέφυγε κάποιος, ζητώ συγνώμη – έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε.
Για αθλητικές στολές και παπούτσια, καλύτερα να μη μιλούσα – αλλά πρέπει χάριν της πληροφόρησης. Οι πιο «τυχεροί» φορούσαμε (αντί για σορτσάκι )εκείνα τα μαύρα σώβρακα με το λάστιχο πάνω – τα ίδια που φορούσαμε και στην καθημερινή μας ζωή. Οι άλλοι έπαιζαν με τα παντελόνια, αφού τα ανασήκωναν γυρίζοντάς τα  2-3 δίπλες από κάτω. Για παπούτσια πάλι οι ελάχιστοι «τυχεροί» φορούσαμε εκείνα τα πάνινα της ΕΛΒΙΕΛΑ. Αλλά η πλειοψηφία φορούσε τα καθημερινά της: από άρβυλα και χοντροπέδιλα (με πέταλα και τσαρχόπρογκες) του Ρεκακάβα (που σου τσάκιζαν το καλάμι αν  σε έβρισκαν) μέχρι γόβες. Οι πιο άτυχοι έπαιζαν ξυπόλυτοι (είτε γιατί δεν είχαν παπούτσια είτε για να μη χαλάσουν τα παπούτσια τους!). Αλλά τα πόδια τους ήταν τόσο «αργασμένα» από την ξυπολησιά που δεν καταλάβαιναν τίποτα. Και τα νύχια τους τόσο σκληρά που κάποιες φορές έσκιζαν τη μπάλα! (Οι μπάλες τότε ήταν με σαμπρέλλα και στο σημείο που δέναμε με το κορδόνι το εξωτερικό κάλυμμα η σαμπρέλα έμενε ανεπαίσθητα απροστάτευτη. Εκεί ένα σκληρό και κοφτερό νύχι μπορούσε να κάνει τη ζημιά. Τότε άρχιζε μια πραγματική «εκστρατεία» να βρούμε κόλλα και «μπάλωμα» για να διορθώσουμε τη ζημιά). Για φανέλες φορούσαμε ό,τι είχε ο καθένας ανάλογα και με την εποχή: από τίποτα μέχρι φανελάκια, πουκάμισα, πουλόβερ ακόμα και σακάκια!
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι και κάθε χρόνο το «έμψυχο υλικό» ανανεωνόταν: άλλοι αποσύρονταν, νέοι εμφανίζονταν. Τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1955 και κυρίως αυτά που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ᾿60 και μετά  μεγάλωσαν στο καινούργιο χωριό. Αυτά έπαιξαν μπάλα σε καλύτερους χώρους, γι’ αυτό έμαθαν να παίζουν και καλύτερα από μας και κυρίως να παίζουν σαν ομάδα, ενώ εμείς στα γήπεδα που παίζαμε το μόνο που μπορούσαμε να αναπτύξουμε ήταν κάποιες ατομικές δεξιότητες. Πρώτα έμαθαν στη Σάλτενη τους καλοκαιρινούς μήνες και ύστερα στο νεοκατασκευασμένο γήπεδο του χωριού. Σχεδόν όλοι έβγαλαν δελτίο και αγωνίστηκαν από το 1991 με την αναγνωρισμένη πλέον ποδοσφαιρική ομάδα του Α.Ο. Πλαγιάς. Αυτοί όμως ανήκουν στην ιστορία του πλαγιώτικου ποδοσφαίρου, ενώ εμείς οι προηγούμενοι στην προϊστορία! Και εδώ ασχολούμαστε με την προϊστορία.
Στη Σώση. Πιθανότατα το 1966, όπως και η ΦΩΤΟ 1. Καθώς βλέπουμε από αριστερά προς τα δεξιά: Τσερές Δημήτρης (Τάκης), Κολοκύθας Γιώργος του Ζώη  Πιο δεξιά και «εκτός παιγνιδιού» ο Τάκης Κολοκύθας του Κων/νου, που έτρεξε να μπει στο πλάνο, ενώ δεν μετείχε στον αγώνα!


3. Οι πρώτοι αγώνες
Τον πρώτο αγώνα τον δώσαμε στη Σώση με την Περατιά. Διακοπές του Πάσχα. Μάλλον το 1961. Παίζαμε 5 εναντίον 5. Μιας διέλυσαν 6-1! Αυτοί είχαν μάθει να παίζουν όχι σε αυλές αλλά σε ανοιχτούς χώρους: Στη Σάλτενη της Περατιάς και σε χωράφια. Η δική μας ομάδα αποτελούνταν από τους: Γερ. Δημόκα, Ζώη Καταγή, Θωμά Κολοκύθα, Δημ. Τσερέ και (νομίζω) Αριστ. Κοκόλη. Η ομάδα της Περατιάς από τους: Στάθη Φέγγαρη, Δημ. (=Τάκη) Σταύρακα, Ανδρέα Τζαβίδη, Δημ. Βρακατσέλη – δεν θυμάμαι τον άλλον. Κρίμα στα διαφημιστικά χαρτόνια (χασαπόχαρτα γραμμένα με μπικ) του Δημόκα: ΘΥΕΛΛΑ ΠΛΑΓΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΓΟΒΙΩΝ ΠΕΡΑΤΙΑΣ! Κατά την προσφιλή του συνήθεια βάφτισε όχι μόνο τη δική του ομάδα αλλά και την αντίπαλη. Και στη δική του μεν έδωσε το μεγαλοπρεπές όνομα ΘΥΕΛΛΑ στην αντίπαλη δε το εξευτελιστικό ΓΟΒΙΟΙ (Σημειωτέον ότι οι Περατιανοί τότε έβγαζαν γοβιούς από το ιβάρι του Αυλαίμονα κυρίως προς βρώση αλλά και για πούλημα).
Αλλά το δεύτερο ματς ήταν πραγματικός θρίαμβος. Καλοκαίρι του 1961. Παίξαμε με τον Άγιο Νικόλαο στο γήπεδό του – το ίδιο που είναι σήμερα. Μας μετέφερε ο Σπύρος ο Κοκόλης όλους στην καρότσα του τρακτέρ του (ένα μικρό γκρι Φέργιουσον 35 ίππων, που το ονομάζαμε «ο μπάκακας»). Πήραμε και ενισχύσεις από την Περατιά (τον Αντρέα Τζαβίδη, τον Δημ. (=Τάκη) Σταύρακα και το Δημ. Βρακατσέλη) και τον Πάνο Τσερέ του Αποστόλου (πλαγιώτη που έμενε στη Λευκάδα). Οι υπόλοιποι είμασταν ο Γερ. Δημόκας, ο Αριστείδης Κοκόλης (τερματοφύλακας), ο Θωμάς Κολοκύθας(?), εγώ, ο Κώστας Καπογεωργάκης – δεν θυμάμαι άλλον. Τους κερδίσαμε με 3-2. Δυο γκολ ο Αντρέας Τζαβίδης και ένα ο Πάνος Τσερές. Η επιστροφή στο χωριό ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος: Το τρακτέρ διέσχιζε το «δημόσιο» δρόμο του σκοτεινού χωριού (δεν υπήρχε ηλεκτρικό!) με τα φώτα αναμμένα κορνάροντας, ο Σπύρος στο τιμόνι ήταν μπούνα, σταματήσαμε στο μαγαζί του μπαρμπα Μήτσου του Κομήτα να πιούμε ούζο! Και να σκεφτείς ότι ο μεγαλύτερος από τους παίκτες ήταν 16 χρονών και ο μικρότερος 13!
Κάπου τότε δώσαμε κι ένα τρίτο ματς στη δική μας τη Σάλτενη, απέναντι από τη νησίδα του Αλεξάνδρου. Συντρίψαμε τους «Καρυωτάδες», δηλαδή την ομάδα των Καρυτών Λευκάδας, με 7-1. Το θυμάμαι καλά αυτό το ματς γιατί είχα ανοίξει το σκορ με κεφαλιά-ψαράκι αλλά και για τον τραυματισμό μου:  Σε μια κούρσα πάτησα την μπάλα και τσούλησα πάνω στο γεμάτο αλάτι «τεραίν». Καθώς δεν φορούσα μπλούζα  έγινα «άγιατρος» σε όλη τη δεξιά πλευρά του σώματός μου από το μπούτι μέχρι τον ώμο! Χρειάστηκαν πάνω από δυο μήνες για να επουλωθούν οι πληγές. Εννοείται ότι δεν εγκατέλειψα τον αγώνα!

4. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αυτοί ήταν οι πρώτοι αγώνες. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι. Οι αντίπαλοί μας ήταν ο Άγιος Νικόλαος και η Περατιά. Και πάντα εκτός έδρας γιατί εμείς δεν είχαμε γήπεδο. Με την Περατιά τα πρώτα χρόνια δυσκολευόμαστε και χάναμε παιγνίδια. Αλλά ύστερα αδυνάτισε και της πήραμε τον αέρα – τη συντρίβαμε σε στυλ προπόνησης. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν δυνατή ομάδα (και γηπεδούχος) και τα παιγνίδια έληγαν ή με ισοπαλία ή υπέρ του.
Αυτή είναι η «προϊστορία» του Α.Ο. Πλαγιάς. Για την ιστορία θα μιλήσουμε σε άλλη ευκαιρία."
                                                                                                                              Δ. Τσερές.



   Ας δούμε όμως παρακάτω και ντοκουμέντα της εποχής!
Σε ένα 12φυλλο τετράδιο της εποχής εκείνης που, (όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Καταγής οποίος και μου το παρέδωσε) το αγόραζαν έναντι ενός αυγού, ο Γεράσιμος Δημόκας φρόντισε με τη δημιουργικότητά του να φτιάξει ένα μοναδικό αφιέρωμα για την τότε ομάδα. Την Θύελλα, όπως θα δούμε.
                                          Δεν χωράνε λόγια, είναι συγκλονιστικό!

*Ο αγώνας της Κυριακής 25 Αυγούστου Θύελλα-Γωβγιοί περιγράφεται αναλυτικά στις επόμενες εικόνες.






 Να ευχαριστήσουμε θερμά τον Γεράσιμο Δημόκα που μοιράστηκε μαζί μας το ιδιαίτερο αυτό ενθύμιο, αλλά και τον Δημήτρη Τσερέ που πλούτισαν το αρχείο του Συλλόγου μας και άνοιξαν ένα παράθυρο στο παρελθόν της ομάδας μας, τη γέννηση και τα λαμπρά πρώτα βήματά της.


















                                                                      ΙΣΤΟΡΙΑ

       Το ποδόσφαιρο στο χωριό μας ήταν ανέκαθεν κομμάτι της καθημερινότητας. Ακόμα και όταν δεν υπήρχαν γήπεδα και τέρματα με δίχτυα, ακόμα και όταν οι κάτοικοι του χωριού ζούσαν στην παλιά Πλαγιά κι η φτώχεια μάστιζε τις περισσότερες οικογένειες, ακόμα και τότε, το ποδόσφαιρο ήταν καθημερινότητα. Και πως μπορούσαν όλα τα παραπάνω να εμποδίσουν έναν πιτσιρικά να τρέξει, να φωνάξει, να πανηγυρίσει, να απολαύσει μερικές στιγμές σαν αυτές που χαρίζει το ποδόσφαιρο; Πως θα μπορούσε ένα παιδί να στερηθεί  το παιχνίδι; Η ιστορία λοιπόν του συλλόγου μας αρχίζει κάπου εκεί. 
         Με αυτοσχέδιες μπάλες τις περισσότερες φορές και εφοδιασμένοι με παιδική λαχτάρα, άφηναν το χωριό οι τότε πιτσιρικάδες κι ανέβαιναν στο οροπέδιο Σωση να παίξουν, να νιώσουν πως δεν τους λείπει τίποτα και να ξεχάσουνε την πείνα. Εκεί μεγάλωσαν οι γονείς μας, εκεί χτύπησαν, εκεί γέλασαν και έκλαψαν, τσακώθηκαν και δάρθηκαν, στο πρώτο γήπεδό τους.
         Τα χρόνια όμως πέρασαν και το χωριό μεταφέρθηκε στη σημερινή του τοποθεσία. Κι αν ήταν μακριά η Σως για τα παιδιά, εκείνα δεν πτοήθηκαν. Κάθε χώρος τώρα έγινε γήπεδο που γέμιζε με παιδικές φωνές και πανηγυρισμούς. Μέχρι που έφτασε το 1990 και κάποια από τα παιδιά που είχαν γίνει άντρες, θέλησαν να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο, για μια επίσημη ποδοσφαιρική ομάδα.
         Το 1990 λοιπόν ξεκίνησαν οι διαδικασίες. Πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας ήταν ο Καπότης Σταμάτης όπου και εξετέλεσε πρώτος πρόεδρος του ΑΟΠλαγιάς. Στο πλάι του στάθηκαν αρκετοί, παράγοντες και ποδοσφαιριστές που ξενιτεύτηκαν σε ομάδες της Λευκάδος τα προηγούμενα χρόνια. Η ομάδα αγωνίστηκε την επόμενη περίοδο, 1991-1992 και όλο αυτό το διάστημα έδινε φιλικά με γειτονικούς συλλόγους.
          .

Τιμητική πλακέτα που απονεμήθει στον πρώτο πρόεδρο την περσινή χρονιά. 

  Ο πρώτος επίσημος αγώνας για την ομάδα μας δόθηκε τον Οκτώβριο του 1991 και καθότι το γήπεδο εκείνη την περίοδο ήτανε μια ξέφραγη αλάνα με ψηλά χορτάρια, βάτα και γαϊδουράγκαθα, ο αγώνας έλαβε χώρα στο Δημοτικό στάδιο Αγίου Νικολάου.  Ο πρώτος μας αντίπαλος ήταν η Χρυσοβίτσα Ξηρομέρου. Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός για τον πρώτο επίσημο αγώνα που οι παίκτες δεν σταμάτησαν ακόμα και όταν η νίκη φαινόταν σίγουρη. Το τελικό αποτέλεσμα το μαρτυρά καθότι ο αγώνας έληξε με τη συντριπτική υπεροχή του ΑΟΠλαγιάς και το δείκτη (νοητικό δείκτη) του σκορ να σταματά στο 7 - 0.  Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι το πρώτο επίσημο γκολ για την ομάδα του ΑΟΠλαγιάς, το πέτυχε ο Κώστας Κοκκόρης.

Η πρώτη φωτογραφία του ΑΟΠλαγιάς.
Η παραπάνω φωτογραφία αποτελεί μέρος του προσωπικού
αρχείου του Στράτου Καταγή και οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε που θέλησε να τη μοιραστεί μαζί μας.
Διακρίνουμε από πάνω αριστερά τους: Πολίτης/προπονητής, Βαγγέλης Κατσαβριάς, Τάκης Παπαδόπουλος,
Στράτος Καταγής, Σπύρος Μωραΐτης, Κώστας Περιστέρης, Δημήτρης Καλογεράκης, και στην κάτω σειρά τους:
Νίκο Βερύκιο, Τάσο Καπογεωργάκη, Θύμιο Μαχαλιώτη, Κώστα Κοκόρη, Στάθη Βερύκιο και Πάνο Μαχαλιώτη.


   Η ομάδα μας κατάφερε να τερματίσει δεύτερη στην παρθενική της εμφάνιση στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του τόπου και να επιτύχει την άνοδο στη Β κατηγορία της Αιτωλοακαρνανίας. Στην Β κατηγορία αγωνίστηκε για τα επόμενα 3 χρόνια όπου και η παλιά φουρνιά παικτών αποσύρθηκε, μαζί και αρκετοί νεαροί που έφυγαν απ' το χωριό για σπουδές κτλ.

Ο ΑΟΠλαγιάς τη σεζόν 1992-1993. (Η φωτογραφία είναι του Β.Μωραΐτη)
Από πάνω αριστερά διακρίνουμε τους: Μάκη Καταγή, Κοκόλη Νϊκο, Βαγγέλη Κατσαβριά, Στράτο Καταγή,
Λιάλιο Αλέξη, τον αξέχαστο φίλο μας Σπύρο Φραγκολιό, Γιώργο Καταγή και Κώστα Περιστέρη.
Στην κάτω σειρά και πάλι από αριστερά διακρίνονται οι: Κώστας Τσερές, Κώστας Κοκόρης, Στράτος Φερεντίνος,
Γιώργος Καταγής, Πάνος Μαχαλιώτης, Γιάννης Μωραΐτης και Θοδωρής Κοκόλης.




ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......

4 σχόλια:

  1. Μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή.

    Ιδιαιτέρως συγκινητική για εμένα λόγω της αναφοράς που κάνετε σε ένα πρόσωπο της οικογένειας μου το οποίο θυμάμαι με πολύ αγάπη.

    Σας Ευχαριστώ,

    Νίκος Τζαβίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΜΠΡΑΒΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΝΤΑ ΡΩΤΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ (ΛΟΧΙΑΣ ΣΤΟ ΣΕΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτριος Τσερές6 Ιουνίου 2021 στις 9:25 π.μ.

      Βρε παλιοσειρά του Κουραμπά χάρηκα πολύ που συναντηθήκαμε μετά από μισό αιώνα έστω και διαδικτυακά. Αν θέλεις γράψε μου στα dtseres@hotmail.gr και Dημήτριος Τσεrές στο fb.

      Διαγραφή